Het verhaal van Bea is het verhaal van een heleboel kinderen en jongeren. Geen vrolijk verhaal, helaas. Bea had een moeilijke kindertijd. Haar ouders hadden het niet goed met elkaar, er was sprake van geweld. Bea had het gevoel dat het haar schuld was. Haar vader en moeder hadden het te druk om haar te straffen, dacht ze. Daarom strafte ze zichzelf, door zichzelf te slaan. Dat luchtte even een beetje op.

Fantasie

Toen Bea 12 was, is ze seksueel misbruikt. Iemand had seks met haar tegen haar zin. Zoiets beschadigt, het doet pijn, vooral geestelijk. Bea begon te krassen in haar huid. Een poging om contact te maken met de pijn van binnen? Bea probeerde wel aandacht te krijgen voor haar problemen. Ze probeerde erover te praten met iemand op haar school. Maar die zei dat ze zich aanstelde. Dat ze veel te veel fantasie had. Bea werd, kortom, niet serieus genomen.

Dak

Het werd daar niet beter van. Integendeel, het werd alleen maar erger. Bea begon zichzelf te snijden. Haar ouders konden niet meer voor haar zorgen. Ze kwam in een pleeggezin en daarna in een instelling.  Daar werd ze telkens opgesloten in een separeercel. Een cel voor één persoon, zonder kleuren en met niets om te doen. Het enige wat ze kon was rondjes lopen, koprollen maken en liedjes zingen. Op een dag wist Bea via de brandtrap naar het dak te komen. Ze had maar één gedachte. Springen. Weg uit dit leven.

Keerpunt

Het is een wonder dat ze het overleefde, Bea. Ze brak drie ruggenwervels en ongeveer alle botjes die ze had in haar voet. Niets dat niet genezen kon, zo bleek. De sprong werd een keerpunt. Ze kwam in een jeugdgevangenis. Daar kreeg ze muziektherapie en creatieve therapie. En… er was iemand met wie ze kon praten. Iemand die haar geloofde toen ze vertelde over het misbruik. Iemand die begreep dat het snijden te maken had met de pijn die van binnen zat. Eindelijk. Eindelijk erkenning.

Pijn kwijt

Bea is nu 20. Ze snijdt zichzelf haast nooit meer. Ze helpt kinderen en jongeren die problemen hebben. En ze geeft trainingen aan andere mensen die jongeren helpen. Het gaat goed met haar. Misschien heeft ze geluk gehad. Dat ze uiteindelijk contact met iemand kreeg. Dat ze haar pijn en problemen bij iemand kwijt kon. Want kennelijk is dat nog helemaal niet makkelijk. Met veel jongens en meisjes die zichzelf snijden en zelfmoordpogingen doen, loopt het minder goed af.

Freeze

De Landelijke Stichting Zelfbeschadiging wil daarbij stilstaan. Op 1 maart vragen zij aandacht voor alle mensen die zichzelf verwonden. ’s Avonds om 18 uur wordt op de Dam in Amsterdam een Freeze gehouden: iedereen staat even helemaal stil en denkt aan mensen die zichzelf verwonden. De stichting hoopt dat dit helpt. Dat het verhaal achter de littekens gehoord en begrepen wordt. Want 1 op elke 23 jongeren heeft ermee te maken. Stel je voor: in elke klas, elke groep, zeker één.

Heb je zelf problemen? Zorg dat je er aandacht voor krijgt, praat erover met iemand die je vertrouwt. Je ouders, je leerkracht? Lukt het niet, dan kun je ook de Kindertelefoon bellen. Er zitten daar mensen die heel goed luisteren. Ze geven je gratis advies. Je hoeft je naam niet te zeggen. Het nummer van de Kindertelefoon is 0800 - 0432.

Wat vind jij?

1. Is het normaal dat je weleens problemen hebt thuis?
2. Wat is het punt waarop je je zorgen moet gaan maken? Wat zou er bijvoorbeeld moeten gebeuren?
3. Wat moet je doen als je niet met je ouders kunt praten?
4. Stel dat je merkt dat een van je vrienden zich snijdt. Wat moet je doen?
5. Moet je altijd over je problemen praten? Wat zou je nog meer kunnen doen?